ویرا - پیمان کمالوندی؛ علی حاتمی از كارمندان زحمتكش شهرداري دهلران بود و همه او را بعنوان یک نیروی زحمتکش در این ارگان می شناختند. روزهای جنگ نابرابر و ناجوانمردانه علیه کشورمان باعث شده بود که شهروندان بی دفاع از منازل خود به مناطق خارج از شهر پناه ببرند تا از بمباران های بیرحمانه در امان باشند. خارج از شهر در هر وجبی از خاک صدای ضجه و گریه های مظلومانه زنان و کودکان به گوش می رسید چرا که آن روزها شهر تخليه شده بود و خمپاره و موشكهاي دشمن بعثي ساختمانها را ويران و با خاک یکسان کرده بود در کنار این بمبارانها و شلیک‌های خمپاره دشمن بعثی، برخی از مردان شهر دهلران همچنان در شهر مانده بودند و برای کمک و یاری به ساکنان باقیمانده و انتقال آنان به بیرون از شهر داوطلبانه باقی مانده بودند. این موضوع در خصوص نیروهای شهرداری نیز صدق می کرد و شهید حاتمی به همراه دیگر مقاومان و داوطلبان در شهر، شهرداری بعنوان یکی از پایگاههای اصلی خدمت رسانی اسقرار پیدا کرده بودند. در يكي از آن روزها خبر رسید که يكي از همرزمان و همشهريان در دهلران به نام « كرم قطبيان »به درجه رفيع شهادت نائل آمده و قرار شد که طبق هماهنگی‌های بعمل آمده پيكر مطهرش به دهلران انتقال یابد و در جوار امامزاده سيد اكبر (ع) واقع در این شهرستان به خاك سپرده شود.
علی حاتمی به همراه دوستان و همكارانش براي كندن مقبره و مراسم تدفین این شهید بزرگوار راهي امامزاده شدند و بعد از حفر و آماده نمودن آن ،به دلیل این که مزاری در خور و شان شهید گرانقدر حفر شود و همچنین به منظور سنجش میزان عمق ، پهنا و درازای مقبره، پيشنهاد شد كه يك نفر از آنها داخل قبر دراز بكشد تا مشخص شودکه از لحاظ طول و عرض اندازه است يا نه. دوستانش اندکی با اکراه به این اقدام نگاه می کردند هر کدام منتظر بود که یکی از میان جمع داوطلب شود. شاید هیچکدام از آنان برای مرگ نمادین آمادگی نداشتند. در اين حين درخواست داوطلب برای دراز کشیدن در مقبره شهید، حاتمی بدون این که منتظر شود تا فرد دیگری وارد مقبره گردد، به درون آن می رود و به دوستانش به شوخی و مزاح مي گويد : « استخاره نیندازید. رفتن به داخل قبر خالی که ترس ندارد » سپس با آرامش خاطر و احساس راحتی وصف ناپذیری با خود زمزمه می کند: « به به ! چه جاي راحت و خوبي!! خوش بحال صاحبش.» همكارانش که از این اقدام داوطلبانه اش غافلگیر شده بودند، جواب شوخی وی را با طنزی دوستانه و صمیمی می دهند: حاتمی! اگه این قبر را دوست داری، دفنت برای ما کاری نداره و سعی می کنیم به بهترین شکل ممکن خاکت می کنیم و یک فاتحه جانانه نیز نثارت می کنیم. او با افسوسی که از ته دلش برخاسته بود، در جواب مي گويد : « اي بابا ،اينجا ، جاي يك شهيد است ، ما كي هستيم كه جاي يك شهيد بخوابيم . اينجا لیاقت می خواهد و آن را به ما نمي دهند.» سپس با حالتی دگرگون شده از قبر بیرون می آید.
او و همكارانش همان روز در امامزاده سيد اكبر (ع) تا دير وقت منتظر مي مانند تا پيكر شهيد را براي خاكسپاري به محل قبرستان اورده شود. اما بعد از مدتي به آنها خبر مي دهند كه به دلیل آسیب رسیدن به جاده مواصلاتی و بمباران شدید از سوی رژیم بعثی، امکان انتقال شهید به دهلران وجود نداشته و شهيد قطبيان را در زرين آباد از بخشهاي تابعه شهرستان دهلران به خاك سپرده اند. علی حاتمی و دوستانش بعد از با خبر شدن از موضوع به شهر بر مي گردند تا در عرصه ای دیگر خدمت نمایند چرا که در شهر به واسطه بمباران هوایی و خمپاره اندازها، خسارات مالی و جانی زیادی به بار آمده بود و وجود آنان برای کمک و یاری رساندن به مصدومان و زیر آوار ماندگان و همچنین رساندن امکانات پزشکی و غذایی بسیار ضروری به نظر می رسید.
روز بعد از این ماجرای حفر مقبره، در تاريخ پنجم خرداد 1364در حالي كه حاتمی در زير يكي از درختان محوطه ي شهرداري مشغول اداي فريضه ي نماز ظهر و عصر بود، شهر دهلران مورد هجوم هواپيماهاي رژيم بعثي عراق قرار مي گيرد و او در حالي كه رو به قبله با خدای خود سخن می گفت، تركش بمب در حین نماز به او اصابت می کند و بهترین وصال با معبود را به او هدیه می کند و زیبا ترین نوع بندگی از وی برای همرزمان ، همکاران و مردم این دیار مقاوم به نمایش گذاشته می شود و شهادت را نصیبش می کند. پیکر مطهر و آسمانیش در میان تشییع دوستان ، همکاران و مردم شهر به امام زاده سيد اكبر(ع) و در جوار این امامزاده و در همان مقبره ای كه روز قبل به همراه همکارانش براي شهيد ديگری آماده كرده بودند و به گفته خودش در آن احساس آرامش مي كرد، به خاك سپرده می شود.
