سايت ويرا - پانزدهم اذرماه سال 91 خبری کوتاه منتشر شد که تمام مردم را - جز تعدادی از مسولین - تکان داد و غرق در تأثر کرد ؛
« بخاری مدرسه ی روستای شین اباد ، در پیرانشهر ، آتش گرفت و ۲۸ نفر از دانش آموزان دختر این مدرسه ، دچار سوختگی شدند .»
نتیجه ی تمام وعده های مسولین برای مداوای مصدومان ، دختران معصوم و مغمومی است که انگشتی برای اثر انگشت ندارند و گوشی تا گوشواره ای از ان بیاویزند.
و پیامد نادیده گرفتن هشدارهای آن حادثه ، علی رغم ادعای مسولین ، مبنی بر جلوگیری از چنین اتفاقهایی ، خشم اتش بر جان کودکان خردسال و معصوم زاهدان ، هفت سال پس از حادثه ی (شین اباد) است .
وقتی به تخصیص بودجه ی کشور نگاهی می اندازیم ، بی انکه متخصص باشیم ، در می یابیم که قرار نیست این اندوه را پایانی باشد ، چرا که به نقل از علیرضا سلیمی نماینده ی محلات در مجلس ؛ بودجهی اموزش و پرورش از ۱۶ درصد به ۹ درصد رسیده است و سهم نوسازی مدارس در همین بودجه ی اندک نزدیک به نصف شده است .
جالب است بدانیم که در میان کشورهای دنیا از نظر بودجه ی بخش اموزش یکی از پایین ترین رتبه ها را داریم و برای مثال حتی کمتر از بودجه ی کشور سوئد برای اموزش است که کل جمعیت ان از تعداد دانش اموزان ما دو میلیون کمتر است .
به راستی یک لحظه بیندیشیم که چرا در حادثه ای مانند زلزله ی سرپل ذهاب و قصرشیرین مدارس و بیمارستانها پیش از منازل مردم فرو میریزند اما ساختمان بانکها و موسسات مالی استوار می مانند ؟!
بیایید تجدید نظر کنیم انچه کشور را میسازد سرمایه های انسانی اموزش دیده و اندیشه های پرورش یافته است آه و افسوس پس از این همه ناکارامدی سودی ندارد و وعده های تکراری جان عزیزانمان را به کالبدشان برنمی گرداند .
سایت ویرا- محمدیار سبزی