تهران- کشتی که از آن به‌عنوان ورزش اول ایران نام برده می‌شود، بدون شک یکی از پرافتخارترین رشته‌های ورزشی ما به شمار رفته و می‌رود و نباید فراموش کرد همین رشته در بسیاری از میادین جهانی، جور رشته‌های دیگر را کشیده و برای کشورمان افتخارآفریده و از همین رو وقتی کشتی دچار حاشیه شود، مایه نگرانی است.
چند روزی است این ورزش معتبر و خوشنام، دستخوش اتفاقاتی شده، اتفاقاتی که به نظر چندان هم جدی نیست و آنچه از فدراسیون کشتی و از زبان بزرگان این رشته شنیده می‌شود، شاید در وهله اول ما را در برابر برخی از تناقض‌ها قرار دهد اما بدون شک این مسئله بیشتر به یک اختلاف‌نظر شبیه است تا تضاد و تعارض و برای همین است که باید با آرامش به روزهای خوش آینده خوش‌بین بود.
متأسفانه به دلیل شیوع کرونا، بسیاری از مسابقات مهم ورزشی، از جمله المپیک ۲۰۲۰ توکیو به تعویق افتاد. در شرایطی که تمام فعالیت‌های ورزشی ما به‌نوعی وابسته و متصل به این میدان بزرگ ورزشی است، طبیعی به نظر می‌رسد که نباید خود را در معرض آزمون و خطا قرار دهیم و باید با خرد جمعی و بهره‌گیری از فرصت‌های طلایی، بهترین تصمیم و برنامه را به کار گرفت.
فراموش نکنیم کشتی امروز نیازمند یک آرامش و بردباری خاص است، آرامشی که همه در آن فقط باید به یک هدف بیندیشند؛ موفقیت و رسیدن به سکوهای قهرمانی المپیک. فرصتی که شاید برای برخی از دوبنده‌پوشان دیگر تکرار نشود و باید از این فرصت طلایی، بهترین بهره را برد.
اتحاد، همدلی، رفاقت و ... شاید واژه‌هایی باشد که این روزها کشتی به آن نیاز مبرم دارد. همه باید به این فکر کنند که برای یک هدف، به میدان آمده و باید برای رسیدن به آن حتی خود را فدا کنند. تصمیم درست بگیرند و عقلانیت را فدای احساس نکنند.
متأسفانه در این روزها مطالبی گفته و شنیده می‌شود که چندان خوشایند نیست. هر چند با حضور به‌موقع محمد بنا در فدراسیون کشتی و مصاحبه غلامرضا محمدی با رسانه‌ها مشخص شد بسیاری از این مسائل اختلاف‌نظر یا برداشت غلط بوده است، اما نباید فراموش کرد که حفظ شأن و منزلت مربی تیم ملی باید همواره در دستور کار باشد، آن‌هم در رشته‌ای که از اخلاق و منش پهلوانی سخن می‌گوید. کشتی ورزش اول ماست و عادت داریم خودمان را در موفقیت‌ها و قهرمانی ملی پوشان کشورمان ببینیم. خیلی‌ها با کشتی زندگی می‌کنند و هر چند فوتبال علاقه‌مندان بیشمار دارد، اما ورزش اول ما، هواداران دل‌سوخته و خاص خود را همراه داشته و دارد که برای این ورزش و رسیدن به سکوهای قهرمانی از هیچ کوششی دریغ نخواهند کرد.
ماجرای پست معنادار بنا چه بود؟
بنا کجا بود؟ برخی‌ها از گلایه‌مندی وی سخن می‌گویند و برخی نیز از عادی بودن اتفاقات چند وقت اخیر کشتی سخن به میان می‌آورند. در روزهای اخیر و پس از آنکه رئیس فدراسیون کشتی، از تدوین چرخه انتخابی تیم‌های ملی این رشته و تأکید بر اجرای دقیق آن سخن گفت، حرف و حدیث‌هایی به میان آمد که به نظر نمی‌رسد همه چیز عادی باشد و شاید در بهترین شرایط بتوان گفت اختلاف‌نظرهایی به میان آمده که در برخی مواقع شاید خیلی هم جدی نباشد، اما امیدواریم این اختلاف‌نظرها در نهایت به نفع ورزش اول کشورمان باشد.
روز شنبه بود که علیرضا دبیر در نشست خبری خود با خبرنگاران، از مراحل پایانی تدوین چرخه انتخابی تیم ملی خبر داد. ۲۴ ساعت بعد از این موضوع، قرار بود در جلسه‌ای با حضور محمد بنا و غلامرضا محمدی مسئله مورد بررسی بیشتر قرار گیرد، اما بنا غایب بود و محمدی نیز به گفته برخی از شاهدان، جلسه را با ناراحتی ترک کرد. هر چند خود او این مسئله را رد کرده و نظرش این است که جلسه تمام شده بود. البته بنا هم همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، در روزهای قبل راهی فدراسیون شد تا نشان دهد نام ایران و اعتلای کشتی برای او از همه چیز با ارزش‌تر است و این همان چیزی بود که از بنا انتظار می‌رفت.
به نظر برخی از کارشناسان کشتی، یکی از مسائلی که باعث ناراحتی مربیان تیم ملی شد، این بود که به آنها گفته شد تنها وظیفه آماده‌سازی ملی پوشان را دارند و در انتخاب نفرات، حق دخل و تصرف نخواهند داشت. شاید بتوان گفت این مسئله هم خوب است و هم بد، بد به این دلیل که از سویی اقتدار و انتخاب مربی تیم ملی را زیر سؤال می‌برد و خوب از آن جهت که به بحث‌هایی احتمالی آینده خاتمه داده می‌شود.
امروز کشتی، آدم‌های بزرگی را به خود می‌بیند که شاید بودن آنها در کنار هم، نقطه‌ضعف و شاید قوت این فدراسیون به شمار برود و باید دید تجمیع نخبگان و اسطوره‌های کشتی، در نهایت آنها را به سرمنزل مقصود خواهند رساند؟
این نکته مهم است که باید ارتباط درست و منطقی میان کشتی، ظرفیت‌های این رشته و موفقیت مدال‌آوران ایجاد شود. این که ما از ورزشکاران چه می‌خواهیم و برای رسیدن به موفقیت، چه ظرفیت‌ها و پتانسیل‌هایی در اختیار آنان و فدراسیون خواهیم گذاشت، مسئله‌ای است که نباید از آن به‌سادگی گذشت. کشتی برای ما همیشه مهم بوده و در شرایط خاص به داد ورزش ایران رسیده است و باید دید در بحث کلان، مسئولان ورزش ایران چه حمایتی از این رشته خواهند داشت.
منزلت مربی باید حفظ شود
جایگاه سرمربی کجاست و چه اختیاراتی دارد؟ آیا او حق دارد اعضای تیم خود را انتخاب کند یا حتماً باید از دل انتخابی آنها را به اردوی تیم ملی دعوت کند؟
فراموش نکنیم نقش سرمربی در انتخاب ملی‌پوشان امری غیرقابل انکار است و نمی‌توان و نباید حوزه اختیارات او را نادیده گرفت. او حق دارد نفرات خود را انتخاب کند چرا که در صورت عدم نتیجه، باید پاسخگوی اعمال خود باشد، اما تا چه میزان باید دست وی را برای انتخاب نفرات باز گذاشت؟
بر اساس آنچه صاحب‌نظران کشتی در این روزها گفته‌اند، می‌توان این‌گونه جمع‌بندی کرد که برای حضور یک یا دو ورزشکار در جمع ملی‌پوشانی که با انتخابی وارد میدان شده‌اند نیاز به دلایل و مستندات لازم و منطقی است . بی‌شک سرمربی نفرات خود را بهتر می‌شناسند و از ظرفیت‌های آنان آگاه است و از سوی دیگر، به توانمندی و شرایط روحی آنان نیز اشراف کامل داشته و دارد. اگر همین اعتقاد به‌درستی به کمیته فنی یا مسئولان فدراسیون منتقل شود، بی‌شک آنان نیز با این مسئله مخالف نبوده و نیستند، چرا که همه آنها فقط یک هدف دارند: موفقیت، موفقیت و موفقیت.
قانون بد بهتر از بی‌قانونی است
این یک جمله قدیمی یا شاید کلیشه‌ای باشد، اما در برخی مواقع، بسیار کارساز است و باید آن را با آب‌طلا نوشت. ما وقتی قانونی داریم، همه موظف به اطاعت از آن هستند حتی اگر این قوانین، ضعف‌هایی هم داشته باشد. اما بی‌قانونی و نبود ضوابط خاص، بی‌نظمی و هرج و مرج می‌آورد و موجب نابسامانی می‌شود. همه باید در برابر قانون یکسان دیده شوند و در برابر آن سر تسلیم فرود آورند، البته این قانون باید به‌گونه‌ای باشد که حقی از کسی ضایع نشده و همه از آن احساس و درک خوبی داشته باشند.
شاید با اجرای همین قانون، حتی با تمام نقطه‌ضعف‌هایی که به نظر برخی‌ها دارد، یک اتفاق خوب دیگر نیز رخ دهد. حالا همه دوبنده‌پوشان به یک مسئله واقف هستند. شرایط برای همه یکسان است حتی اگر شرایط، شرایط خوبی نباشد. حالا همه به یک نگاه دیده می‌شوند و این مسئله شاید انگیزه‌ها را دوچندان کند. وقتی شما قرار است انتخاب شوی، ممکن است در پیچ و خم ایده‌ها و نظرهای شخصی، بیشتر یا کمتر دیده شوی، اما در مورد انتخابی دیگر این مسئله نیست. انتخاب بر اساس ظرفیت‌ها و نتایج مشخص می‌شود، اما در این میان یک سؤال هم مطرح است: اگر در چرخه انتخابی به اصطلاح ورزشکاران، روز، روز آن قهرمان نبود چه می‌شود؟ آیا برای یک یا چند روز باید تمام پیشینه و گذشته یک قهرمان را فراموش کرد و نادیده گرفت؟
سرمایه سوزی نکنیم
محمد بنا، غلامرضا محمدی و هر اسم دیگری که شاید این روزها بیش از پیش شنیده می‌شود، سرمایه‌های کشتی و ورزش ما هستند. سرمایه‌هایی که سال‌های سال با هزینه‌های گزاف، با تلاش و تدبیر، با همت و کوشش و البته با عشق هواداران کشتی به این جا رسیده‌اند و اگر بخواهیم افرادی را در این سطح ببینیم، باید زمان بسیاری را سپری کنیم تا شاید مانند آنها را در میدان ورزش اول ایران و روی تشک کشتی دوباره ببینیم. بیاییم کمی صبوری کنیم. بیاییم به‌جای آنکه رفتارهای همدیگر را تفسیر و از سکوت یا گفته‌های هم برداشت‌های غلط داشته باشیم، به طرفین اجازه بدهیم در فضایی سالم، به دور از تنش و انزوا تصمیم درست بگیرند و برای آینده کشتی و موفقیت در میدان بزرگی چون المپیک، بهترین تدبیر را به کار گیرند.
بدون شک علیرضا دبیر به‌عنوان رئیس فدراسیون می‌خواهد طلایی‌ترین دوران خود را در کشتی رقم بزند، غلامرضا محمدی و محمد بنا می‌خواهند مدال‌های المپیک را یکی پس از دیگری برای ورزش ایران به ارمغان بیاورند و کشتی‌گیران نیز می‌خواهند با ایستادن بر سکوی قهرمانی المپیک، شاهد برافراشته شدن پرچم مقدس کشورمان و طنین‌انداز شدن سرود جمهوری اسلامی ایران باشند. در چنین فضایی، همه نیازمند آرامش، تدبیر و انتخاب درست هستند و باید امیدوار بود این اتفاق خوب برای ورزش ایران در المپیک توکیو رقم بخورد.
کرونا کشتی را متوقف نکرد
اتفاق خوب دیگری که در این روزها در ورزش ایران مشاهده شد این است که علی‌رغم سکوت و بی‌خبری برخی از فدراسیون‌ها ، کشتی مانند همیشه خود را متمایز دانست و از این توقف ناخواسته برای رشد و اعتلای خود استفاده کرد.
در شرایطی که به دلیل شیوع ویروس کرونا همه خانه‌نشین بودند، دبیر درایت کرد و برای تغییر و تحول و برنامه‌ریزی، از این زمان سوخته بهترین بهره را برد. او حالا به دنبال این است که با بهره‌مندی از خرد جمعی برای ایجاد یک ساختار مناسب، بذری بکارد که شاید برای چیدن میوه و ثمره آن انتظار چندانی نباید کشید.
واقعیت همین است، اگر بخواهیم ساختاری را ایجاد کنیم و قوانین و قواعدی را پایه‌ریزی کنیم بدون شک با نظرهای موافق و مخالف بسیاری مواجه می‌شویم که نیازمند تعامل و تفکر است . اما به نظر می‌رسد زمان آن رسیده بود که چیز جدیدی به کشتی تزریق شود تا حداقل به دنبال نتایج متفاوت بود. کشتی نیازمند یک شوک و یک موج بزرگ بود و باید امیدوار بود تزریق این خون تازه، شریان‌های ورزش اول ایران را فعال کند و به تکاپو بیندازد./ایرناپلاس-امین صانعی