فرج براری/روزنامه نگار - سایت ویرا- می گویند مرگ حق است ، یک حق ترسناک. همیشه چیزی که واقعا مرا از مرگ می ترسانید، چگونه مردن بود. شاید شما هم این سوال را بارها از خود پرسیده باشید! اینکه کی وچگونه می میریم؟ آیا به دوران کهنسالی خواهیم رسید؟ یا در میانه ی زندگی ناگهان بلیط ورود به عالم پس از مرگ را دریافت می کنیم.
با آمدن کرونا این سوال را هر روز از خودت می پرسی،نکند با این درد بمیرم؟ ، واینگونه درمیان انزجار دیگران مسیر دردناک و پرسوال سرکشیدن ریغ رحمت را طی کنم .
واقعیت این است که کرونا آمده و استحاله ی مرگ را از معنا تهی ساخته است. اگر فکر می کنی شهروند بی پناهی هستی که در رقابت سیاسی قدرتها قربانی شده ای یا اینکه موجودات نادیدنی عامل بیماری است، دیگر فرقی به حال تو ندارد. مرگ در فروشگاه به انتظار است، مرگ در تاکسی است،
مرگ کنار خیابان ایستاده است. کافیست دهانش را باز کند تا تو آسان به هلاکت برسی. آنجاست آن هیولای ناقل که با چشمانی حیرت زده وراندازت می کند.
اگر منتظرید دولت همانند کشورهای دیگر هر شب بیاید و آذوقه ی نانت را دم در بگذارد یا مقرری ماهانه ات را واریز کند یا آب و برق ت را مجانی کند،احتمالا تو را خواب وخیال برداشته.! تا دیر نشده
باید سر در گریبان فرو برده و به پستوی خانه بخزی ، چون لااقل ارزشش را دارد که آدم فکر کند لایق مردنی چنین هولناک نیست.
می دانیم که اکثر مردم باید برای نان شب روز را در خیابان باشند.
هزاران افرادی که اگر کار نکنند صاحب خانه اثاث شان را به کوچه می ریزد و شکم بچه هایشان گرسنه می ماند . این نه خطاب است و نه شماتت، اکنون دیگران که هیچ، نزدیکان و حتی صمیمی ترین دوستانت ممکن است قاتل تو باشند، قاتلی که کافیست فقط بدون ماسک نفس بکشد . چون هر نفسی که فرو می رود دیگر ممد حیات نیست! ممد مرگ است و چون برآید از آنهم بدتر..
حالا تمام آن یاوه گویی هایی که از بام تا شام در موردش گفته اند، یا آن درمانهای کذایی که ماه هاست به نافتان بسته اند را فراموش کنید، شاید تنها تصویری که ما را دلگرم کند ، همبستگی آن هم در انزوای اجباری باشد.
چنانچه آلبر کامو در رمان طاعون می گوید: در سرزمین طاعون جزیره ای وجود ندارد، یا باید دوری کرد، یا با هم مرد.
