سردارهای ایرانی بر سرِ دارِ پرتغالی !

اما قیاس خداحافظی رحمتی پا به سن گذاشته با جوانانی همچون سردار آزمون دور از عقل و انصاف است ؛ هر چند خوب که می اندیشیم در فوتبالی که یک پای در سحر و جادو دارد و دیگر پای در بطری « ا د ر ا ر» ، مگر می شود حرف از انصاف و عقل به میانه آورد که سخت بیهوده می نماید .

اما از نگاهی دیگر و با کمی بی انصافی !؟ خداحافظی «گوچی» و «علی بابا» از فوتبال ملی بیشتر به ناز و کرشمه های بچه ای می ماند که سردی و گرمی فوتبال را نچشیده و تلخ و شیرینش را مزه نکرده است . خوب روشن است بازیکنی که گرمای تموز و مرداد اهواز و آبادان را تجربه نکرده و به جای آن در کنار دریاچه هایی با سواحلی پوشیده از درختانی با برگ های سوزنی و قله هایی برف آلود و قدم زدن در پیاده رو های سن پترزبورگ روزگار سپری کرده ، با شکوه و گلایه ای ناچیز از تماشاگران فوتبال که به راستی ولی نعمتان تمام فوتبالیست ها هستند ، زود آهنگ خداحافظی زمزمه کند ؛ وقتی به جای استنشاق ریزگرد های جزیره العرب ، O2 خالص در گلستان های رتردام و آمستردام  با طعم رزهای حومه ی پاریس به ریه ها تعارف کنی معلوم است که تاب نشستن را بر نیمکت ایران نداری ! تو که طعم تعویض های بی جانشین فیروز خان را نچشیده ای و در زمستان انزلی به جای فوتبال واترپلو بازی نکرده ای و در بهمن تبریز گوش هایت از سرما سرخ نشده اند !

گوچی عزیز ! گل بیست و هشت خرداد نود و دو به کره جنوبی  را از یاد نبرده ایم ، اما اعتراف می کنم خداحافظی این گونه ات به ما بر می خورد ؛ برای این که یک طرفه به قاضی نرفته باشیم  خودت پا پیش بگذار و قفل جعبه سیاه مرد پرتغالی را بگشا ! تا شاید پادزهری در خور ویروسی که بر جان بازیکنان انداخته را بیابیم و از این بیشتر شاهد جوانمرگ شدن عمر فوتبالی شما و سردار نباشیم و به راحتی  بر سر دارِ بی مهرها نروید ؛ سردارها در فوتبال زیادند اما سردار آزمون ها اصیل و ترکمن اند و حتما غیرت دارند .

✍یونس قیطانی