ویرا-فرج براری / روزنامه نگار// اینجا بیمارستان مصطفی خمینی شهر ایلام است . در یکی از روزهای آبان ماه امسال، من در قلب این مرکز تخصصی قلب استان، صدای نزارِ پیرمردی را می شنوم که می گفت : " از من 30 میلیون می خواهند.!!
ناراحتی قلبی دارم ، باید چند تا از گوسفندانم را بفروشم ." به طرف صدا برمی گردم و با تعجب می پرسم : بیمارستان از شما پول خواسته؟ پیرمردِ نگاهم می کند و با رندی خاصی که مخصوص پیرمردان روستایست می گوید: "نه، خرج و باج بیمارستان جداست ، دکتر 30 میلیون می خواهد تا در قلبم فنر بگذارد. دارو ندارم چند تا گوسفند است ، چه باید کرد؟ باید آنها را بفروشم ." پیرمرد در حالی که بطرف باجه ی داروخانه به حرکت درآمد چند باراین جملات را با خودش تکرار کرد....
"اینجا خدمات انژیو گرافی و گذاشتننِ استند یا فنر در بیمارستان، دو یا سه میلیون برای بیماران هزینه بردار است ، آنهم بستگی به شرایط و نوع خدمات ارائه شده دارد، البته دکتر خودش جداگانه از بیماران مقداری پول می گیرد." این را مسئول یکی از باجه های بیمارستان می گوید. بعد خطاب به من که خودم را فامیل یکی از بیماران قلبی جا زده ام می پرسد: از شما چقدر پول خواسته اند؟؟ با لاقیدی جواب می دهم که چندان مهم نیست...گویا همه اینجا از مبالغی که خارج ازتعرفه بیمارستان به پزشکان پرداخت می شود، اطلاع دارند!
این موضوع را پس از پرس و جوی فراوان از پرستاران و پرسنل بیمارستان دریافتم و نیز متوجه می شوم که بیماران بعداز آنژیو گرافی و گذاشتن فنر بستری نمی شوند، فقط در بخشی به نام
یا "کاتریزاسیون "برای یک شب و یا برای چند ساعت تحت نظر می مانند و بعد مرخص می شوند. خوشبختانه چند روز بعدcat
توانستم دراین بخش، یکی از بیماران را ملاقات کنم . بیمار زیر پتویِ نخودی رنگِ بیمارستان ، بی حال دراز کشیده و چشمانش را بسته بود. از پسری باریک اندام و عبوس که کنار تخت به عنوان همراه ایستاده بود، می پرسم : چقدرهزینه پرداخت کردین!؟ می گوید : "هزینه بیمارستان هنوز معلوم نیست اما دکتر 25 میلیون از ما گرفته". چرا؟ مگر بیمارستان دولتی نیست!؟ پسرک با اشاره ی دست و کج کردن دهانش نشان می دهد که چیزی نمی داند...
جهت اطمینان بیشتر ، چند بارِ دیگر در نقش (همان فامیل نزدیک بیمارِ دردمندِ خیالی) رفتیم و در مطبِ پزشکان هم سرو گوشی به آب دادیم که متاسفانه صحت اظهارات دیگران را تایید می کرد. حتی بارها شنیده شده که پزشکان در ملاعام و در مقابل صدها چششم منتظر و حیرت زده بیماران، آشکارا و با صدای رسا مبالغ دریافتی خود جهت انجام عمل جراحی در بیمارستانهای دولتی ایلام را اعلام می کنند..
سال گذشته ، مردم استان در حالی از معرفی بیمارستان مصطفی خمینی شهر ایلام به عنوان مرکز تخصصی قلب خوشحال بودندکه بیماران قلبی دیگر مجبور نبودند با صرفِ وقت و تحمل هزینه سنگین به مراکز دیگراستانها از جمله تهران و کرمانشاه مراجعه کنند، چرا که فکر می کردند اینجا به راحتی می توانند این خدمات پزشکی را دریافت کنند، اما افسوس! دیری نپایید که فهمیدند به این آسانی هم نیست ، چرا که زالوی مکنده یِ زیر میزی دهانش را باز گذاشته تا پول و حتی گوسفدانشان را ببلعد.
حالا به سراغ یکی از متولیان رسیدگی به تخلفات پزشکی می رویم، جایی که هم حامی و حافظ حقوق پزشکان است هم مسئول رسیدگی به شکایت علیه پزشکان، یعنی سازمان نظام پزشکی استان ایلام . آنجا درغیاب دکتر رمضانی رئیس نظام پزشکی استان که در بستر بیماری بود، مسئول دفتراز کشویِ میزش دفترچه بزرگی را بیرون می کشد و لیست چند صفحه ای بلند بالایی از قربانیان زیرمیزی و دیگر جرائم پزشکی را نشانم می دهد ، بعد انگشتش را از بالابه پایین روی تمام ردیف های (نوع بیماری) می کشد و اعلام می کند: "در این لیست فقط سه نفر از شکایت کنندگان مربوط به بیماران قلبی هستند" خواستم از تعداد و چند و چون بیماران یادداشت بردارم که فورا دفترچه را می بندد و می گوید که معذوریت دارد، گویی تازه یادش افتاد که دادن آمار به خبرنگاران ممنوع است !! او در ادامه پیشنهاد می کند با دکتر "افشار " جانشین دکتر رمضانی و دادستان نظام پزشکی ایلام گفتگو کنم ...
دکتر افشار ازبرگزاری جلسات کمیسیون ماده11 جهت رسیدگی به پرونده های پزشکی که متشکل از رئیس نظام پزشکی، معاونت درمان و معاون انتظامی که شخص خودشان هستند، خبر می دهد. او تعداد شاکیان زیرمیزی را انگشت شمار می داند اما از ارائه هرگونه آمار معذور است و تلویحاّ به رسیدگی دهها پرونده در جلسات گذشته کمیسیون ماده 11اشاره می کند....
اکثر قربانیان زیرمیزی از ترس اینکه نکند از ادامه ی روند درمان توسط پزشک محروم شوند از طرح شکایت خودداری می کنند.آنها بر سر جان خود یا عزیزانشان معامله می کنند ، آرام و سر به راه این اجحاف را می پذیرند چرا که در نظرشان حداقل از هفته ها آوارگی و سرگردانی در شهرهای دیگر بهتر است..
دکتر شعبانی مسئول اداره نظارت بر درمان دانشگاه علوم پزشکی ایلام این داستان را جور دیگری باز تعریف می کندو می گوید: "مبالغ دریافتی پزشکان ما از وزارت بهداشت با توجه به تورم موجود ناچیزاست ازاین رو پزشکان ما متاسفانه به گرفتن زیرمیزی روی می آورند،البته ما این تخلفات را پیگیری می کنیم " با گفتن این حرف ،من مطب های شلوغ پزشکان متخصص ایلامی واقع درمرکز شهر را به یاد می آورم. برای زیارت این پزشکان باید از سه روز قبل نوبت گرفت، روز موعود وقتی به مطب پزشک مراجعه می کنی باید ساعت ها به همرا سی چهل بیمار دیگر در صندلی های فلزیِ مطب انتظار بکشی و قیافه ی متکبر و جدی منشی را تماشا کنی که با عصبانیت اسم و رسم بیماران را یادداشت می کند. ملتمسانه و بی قرار به لب هایش چشم می دوزی تا اسمت را بخواند،بعد منت می گذاردو صدو هفتاد هزار تومان از کارتت می کشد و سرانجام تورا که برای ساعت چهار قرار ویزیت داشته اید، ساعت هفت شب به همراه دو بیمار دیگر به اتاق پزشک می فرستد، در حالی که دولت ، متوسط زمان ویزیت برای پزشکان فوق تخصص را بیست وپنج دقیقه اعلام کرده، پزشک بعداز پنج دقیقه شما را نسخه بدست با آن دو نفر دیگر از اتاق بیرون می فرستد، حالا مصوبه دولت که هیچ !! حریم شخصی بیمار چه می شود؟ درآمد ناچیز این پزشکان که روزی پنجاه نفر را اینگونه ویزیت می کنند را شما حساب کنید....آنهم بدون احتساب دریافتی از بیمه ها و دولت ..
به پزشکی که از پیرمردی روستایی که دارو ندارش جز چند تا گوسفند نیست، مواجب و زیرمیزی می گیرد و یک ریال آن را هم مالیات نمی دهد ، چه می توان گفت؟ یا چه انتظاری می توان داشت؟ مثلا سوگند نامه ی بقراط حکیم را به یادش بیآوریم که به آن قسم خورده است؟ معلوم است که این قسم نامه برای بعضی از پزشکان در روزگار کنونی کلیشه است و فاقد اعتبار، پس مشکل را جای دیگری باید جستجو کرد.
پر واضح است که متولیان امر پزشکی استان، از طرفی توانِ انتقال و بکارگیری پزشکان جراح و متخصص کشور به بیمارستان های ایلام را ندارند و از طرفی دیگر در مجاب ساختن یا راضی نگه داشتن متخصصین ایلامی برای استفاده در بیمارستان ناتوانند. گویی آنها را آزاد گذاشته اند تا یک بندِنانوشته به قرارداد خود اضافه کنند و آن گرفتن زیرمیزی از بیماران است.
حال سوال اینجاست!! اگر توان افزایش سقف پرداختی ها به پزشکان را ندارید؟ یا اگر نگران مهاجرت پزشکان هستید، چرا باید بیماران تاوانش را بپردازند؟ آنهم بیمارانی که خود با کمبود دارو و هزینه های کمرشکنِ درمان درگیرهستند.
جالب اینجاست حتی اگرمسئولین از فعالیت همین پزشکان در بیمارستانها جلوگیری به عمل آورند، فقط روی صورت مسئله خط کشیده اند. چرا که مرکز جراحی بدون جراح و مرکز قلب بدون آنژیوگراف ، بالن کار و فنر گذار تنها در حدِ ارائه خدمات ساده ی پزشکی در خدمت مردم خواهند بود.
دراین گزارش قصدمان نادیده گرفتن تلاش پزشکان متعهد وزحمات شبانه روزی کادر درمان استان نیست ، بلکه انگشت گذاشتن روی دردیست که به شدت در حال فراگیر شدن است . پدیده ی شومی که باید دانشگاه علوم پزشکی ، مدیریت درمان ،قرارگاه نظام سلامت، نظام پزشکی، مسئولین ارشداستان و حتی وزارت بهداشت به آسیب شناسی آن بنشینند....
اسامی اشخاص در این گزارش، بدلیل حفظ آبرو و اینکه نکند به موقعیت شغلی آنها گزندی وارد شود نزد نگارنده محفوظ است...
