جمعه‌‌ ایلامی‌ها در بهار چگونه سر می‌شود!

#تلخند_ویرا

سایت ویرا – سیروان صیدمحمدی- گویی جمعه‌ها آژیر حمله‌ی هوایی در شهر ایلام به صدا در می‌آید و به اصطلاح «قو‌و که‌ر ده بن میرکان نمی‌ماند!». با این گفتمان که هر کس در خانه بماند از ما نیست یکی از نماد‌های هر ایلامی را نشان می‌دهند و به مصداق این موسیقی شریف محسن چاوشی که میگه:
«روزها قاتلمن غیر از جمعه که خون ریزتره – حال و روزم جمعه ها از خود جمعه غم انگیزتره» سرود شهر خالی کوچه خالی… سر می‌دهند.
ایلامی‌ها عصرهای چهارشنبه و پنج‌شنبه در صفوف طولانی و نامنظم نانوایی لواش میدان انقلاب برای روز جمعه نفری ۱۰ تومان نان می‌گیرند و تاریخ‌شناسان گفته‌اند که «نان ها ده صف نان» و این رویه زمینه‌ساز عاشقی و ازواج‌های موفقی شده است.

برخی از شهروندان از همان روز پنج‌شنبه وسایل مورد نیاز را در صندوق عقب خودرو می‌چینند و بارها سبدها را چک می‌کنند و گزارش‌های غیررسمی حاکی است تعدادی در خودرو شب را به صبح رسانده و برخی دیگر «اول کله‌شیر» نماز صبح را به گنجشک‌های ارغوان و چغاسبز اقتدا کرده‌اند.
مسیر سکرت است!کسی از خانواده حق ندارد تا قبل از ساعت ۱۲ روز جمعه لوکیشن را لو دهد حتی از آنها بپرسی حالت چطوره؟ می‌گویند ما فردا جایی نمی‌ریم و این امر به دلیل آن است که هر کدام بهترین جا را قبل از همه رزرو نماید، بسان سیزده‌بدر گروهی مامور گرفتن جا و قرار گرفتن در بهترین موقعیت هستند.
معلمان بازنشسته، بازنشستگان نظامی، کارمندان استانداری و چهل ساله‌ها اولین گروه‌هایی هستند که روز جمعه در طبیعت در‌ موقعیت مستقر می‌شوند و با رمز “یاسر یاسر میثم” همدیگر را پیدا می‌کنند و پیش از آنها کسی حق ندارد خمیازه بکشد.
پیدا کردن جا در طبیعت بهاری ایلام خود حکایت هزار و یک شب و قصه حسین کُرد شبستری است و در مقال سیزده‌بدر
https://t.me/weerair/48267
بدان پرداخته شد اما اگر فردوسی یک ایلامی بود از ۶۰ هزار بیت شاهنامه حداقل ۱ هزار بیتش را به مشاجره‌ها و نبردهای ایلامی‌ها در جنگ‌های تن به تن اعضای یک خانواده برای گرفتن بهترین جا اختصاص می‌داد.

جمعه‌ی سیاه طبیعت از صبح زود شروع می‌شود و سنجاب‌ها با صدای تبر ایلامی‌ها از‌ خواب بیدار می‌شوند. به زعم ایلامی‌ها «چای بان آگر» یکی از فانتزی‌هایی است که فقط نصیب سحردوستان می‌شود و این قشر هیزم‌پرست تا شقیقه و گونه درختان را نکشند و بلوط‌ها را ابدوپلاستی نکنند از مطب طبیعت خارج نمی‌شوند.
معیار تشخیص یک ایلامی از غیر ایلامی در طبیعت پلاک خودرو نیست بلکه مقدار هیزمی است که در آتش او برای کباب شعله کشیده است و از چشم آنها کسانی که با زغال آماده کباب می‌کنند همان‌هایی هستند که نان‌بسته‌ای از فروشگاه خریده‌اند.
مردان شهرمان از ابتدای حضور در دامان طبیعت و پس از دوشیدن شیر بلوط‌ها، با غرور رو به اعضای خانواده نموده و از جایی که برای آنها گرفته‌‌اند به عنوان بهترین نقطه‌ی ایلام یاد می‌کنند.

ملاک برتری یک ایلامی نسبت به ایلامی دیگر خودرو لوکس،گوشت کاور و یا ماهی کباب و جگروز نیست و هرچند مردان خانواده گوشت «ترجگی» که خریده‌اند را بهتر از جان آدمیت می‌دانند، اما خریدن بهترین شامی شاخص برتری است؛ نقطه‌ی عطف است و قصه‌های پای نیسان هندوانه‌فروشی پادکست‌هایی است که البته گوشی برای شنیدن آنها نیست.
ایلامی‌ها بهترین لباس‌های خود را نه در روز عید بلکه در جمعه‌هایی که به طبیعت می‌روند می‌پوشند و زنان «شلینکه»‌ را فقط برای نشان‌دادن طلاهای خود درست می‌کنند و مردان کفش‌های سالومون کوهنوردی خود را فقط جمعه‌ها می‌‌پوشند اما روزهای اداری معتقدند کارمند باید خاکی باشد.
ایلامی‌ها به رسم مهمان‌نوازی، روز جمعه لوکس‌ترین غذاهای خود را که عمدتا کباب هست به همسایگان طبیعی خود تعارف می‌زنند و هیچ کس نفهمیده است که ایلام اگر محروم است پس این همه دود و دم چغاسبز چیست؟ که البته مردم‌شناسان پاسخ داده‌اند ایلام را بر اساس روز جمعه قضاوت نکنید!

خواب روی ناهار آخرین انتقام ایلامی‌ها از جمعه نیست و عصرگاهان هر وقت دیدید گروهی از دختران، مردان و زنان آب معدنی به دست از موقعیت ژئوپولتیک فاصله گرفتند بدانید قرار است قلمرو خود را مین‌گذاری کنند و اصلا نگران نباشید به زودی شاد و شنگول به آغوش خانواده بر‌می‌گردند.

آنها به خانه بر نمی‌گردند‌ مگر اینکه لامپی را به باتری خودرو خود وصل نمایند و تا پاسی از شب در آن مکان جناق بشکنند و هیزم پر از جعبه نموده و برای جمعه هفته بعد برنامه‌ریزی می‌کنند که جمعه بعد کجا بریم؟

ادامه دارد…